Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddział II Tom IV.djvu/132

tak zawsze, wezmą ci co masz najlepszego, a rzucą co im z nosa spadnie!
 — Milczałbyś, rzekł mu Jakób.
 Stanisław z pośpiechem rzucił na stół piéniądze i pozbył się nareście, okropnych odwiédzin.
 Ale zaledwie drzwi się za niémi zamknęły, drżący jeszcze pod wrażeniem doznaném, od upokorzenia w oczach własnych i ludzi, od strachu, upadł na krzesło, rozmyślając jak człowiek, co czuje potrzebę myślenia, a zebrać rozsypanych idei nie umié.
 Głos dzwonka poszarpniętego silnie u drzwi, zbudził go przecie, przybrał pozór spokojny i oczekiwał nowego gościa.
 Wszedł Tymek.
 — Tak dawno nie widzieliśmy się!
 — Gdzieżeś bywał?
 — Gdzie ty?
 — Co się dzieje z Karoliną?
 — Z Karoliną, nie mów mi o niéj, rzekł wzdychając ciężko Stanisław, dzisiéjszy dzień