Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddzial II Tom III.djvu/188

 — Nic dziwnego — ja zawsze siedzę w domu.
 — Ale tyś śliczna, świéża jak jabłuszko — a oczy jak niezapominajki. —
 To mówiąc począł mnie głaskać, serce mi biło gwałtownie, strach jakiś brał nie opisany, odbiegłam kilka kroków. Ale wyżeł szczekając rzucił się za mną, za suknię porwał i rozdarł. Ze strachu i z żalu, zaczęłam rzewnie płakać.
 — Nie bądźże dzieckiem, odezwał się nad biegając Starościc, i śmiejąc się z mojéj przygody — Po co było uciekać. Samaś sobie winna. Do nogi Parol, do nogi — A wara! a sa! I jakoś odwoławszy psa, naśmiawszy się, włożywszy mi w rękę dukata na sukienkę, poszedł szepcąc mi na ucho — Gdybyś jutro przyszła tutaj — do ogrodu. —
 Nic nie odpowiedziałam, pobiegłam oglądając się tylko na psa, którego Pan za obrozę przytrzymał. —