Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom I.djvu/057

czności. Elle est froide comme un marbre, je lui ferai la guerre et....
 — Ale jakżeś dziś zimna? dodał.
 — Ja dziś, ty zawsze, panie Alfredzie —
 — A zaraz wymówki!
 — Alboż to wymówka? spytała Hrabina, jak że wiész że się tém smucę, nie weselę —?
 — Comment? Co? co? Alfred nie pojął znaczenia tych słów — Cieszysz się żem zimny —
 — Prawie, odpowiedziała Hrabina. —
 — Ah! rozumiem — zapewne kto inny —
 — O! nikt inny — pogardliwie rzekła Hrabina.
 — Pomiarkowała się, że czas dać temu, pokój, pomyślał Alfred — a głośno dodał. To ja tylko tak nieszczęśliwy.
 — Dajże pokój udawanemu nieszczęściu Hrabio, śmiejąc się litośnie, przerwała Hrabina — Mógłżebyś ty zrozumiéć nieszczęście, uczuć nieszczęście, ty? —
 — Jakto? jestem że z kamienia, z lodu?
 — Myślałabym że prędzéj z porcellany — cichutko powiedziała Hrabina.