Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom I.djvu/060

 — Ah! ah! c’est insupportable! Nieznośny! rzucił się na krzesło —
 — Cóż takiego.
 — Prześladuje mnie! uczepił się, aż mu musiałem powiedziéć prawdę, ostrą prawdę, bo to nie do zniesienia.
 — I cóżeś mu powiedział? spytał Alfred —
 — Co? Że piéniędzy niémam i niedam, a kiedy mi we własnym domu prawił niegrzeczności —
 — Mówił ci niegrzeczności?
 — Dawał mi do zrozumienia, że jestem nieuczciwy... figurez vous. — Ale go nastraszyłem kijmi i wyniósł się szlachciura. Niech pozywa! Zobaczemy co zrobi. Na wszystkich moich majątkach, rozciągnione są tradycje przyjacielskie, zobaczemy co wygra! Z tą szlachtą inaczéj nie można tylko z góry.
 — Ale mój Hrabio, odezwała się Hrabina , jak tylkoś mu winien —
 — Kiedy oddać nie mogę?
 — Cóż jemu do tego —
 — Powinien być wyrozumiałym dla pana!
 — Kiedy potrzebuje —