Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom I.djvu/064

 — A! cóż to za szczęśliwi ludzie, mówił do wuja Stanisław, poglądając na dom, zabudowania, ogród, okolice — Co za śliczne położenie, jak pięknie urządzono wszystko, co za ład, co za smak! — Jacy oni muszą być szczęśliwi!
 August się uśmiéchnął.
 — Omyliłeś się grubo, są to może najnieszczęśliwsi ludzie w naszéj stronie. Na pozór panowie, panowie imieniem, panowie stosunkami, ale majątek zahaczony, zmarnowany, długów bez końca.
 — Wujaszek żartuje?
 — Najprawdziwsza prawda.
 — Jakże to być może, tu wszystko ma taką minę zamożności  —
 — Po wiérzchu — prawda, ale zajrzéć we środek! Nieład, niedostatek —
 — Nawet niedostatek?
 — O! bywa czasem  —
 — Kredytu całkiem niémają chyba?
 — Stracili go nieregularnością wypłat. — Sam Pan Hrabia doskonale pojmuje jak się pożycza ale serjo nie rozumié obowiązku oddania. Uszczęśliwia co roku kilku szlachty