Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom I.djvu/178

 Pan Antoni, poznał że nieszczérze, nie sercem się śmieli i zaraz szepnął sąsiadowi swemu, który zajmował się pilnie zmiataniem z talérza.
 — To bratuniu wilcy w owczych skórkach, jest w nich jakiś diabeł pański!
 — Mniejsza o to odpowiedział sąsiad, niechaj słuchają, co gadamy, tém ci lepiéj.
 Rzucona myśl trafiła doskonale do przekonania Pana Antoniego, jął się natychmiast umyślnych konceptów, wymierzonych, jak mu się zdawało, ku podejrzanym o państwo, Augustowi i Stasiowi.
 — Panie Auguście, odezwał się — to pański siostrzeniec słyszałem? hm?
 — Tak jest —
 — Hm! dawno w naszych stronach?
 — Nie tak bardzo —
 — I zapewne porobił już znajomości?
 — Byliśmy w kilku domach.
 — O! to już pewnie zgadnę, gdzie — rzekł Antoni, wahając się na krześle — U Hrabiów —
 — I tam byliśmy — blizkie sąsiedztwo.
 — Za pozwoleniem, zawołał przechylając się Antoni do Stasia — choć to krótka