Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom I.djvu/183

 Przy kartach nieustawała taż sama rozmowa, przerywana tylko chwilowo, opowiadaniem własnych przygód przytomnych osób, lub żwawemi rozprawy o zadane, odrzucone, zabite, o honory i lewy. —
 August ze Stasiem o wschodzie xiężyca, pożegnali gospodarza i wrócili do domu.
 Pan Antoni widząc ich wychodzących, wskazał palcem na Stasia i rzekł pół głosem.
 — Paniczyk! pachnie mu państwo, jak i wujowi — Zaczął wizyty od hrabiów. Ale pięknych się tu o nich rzeczy nasłuchał.
 — Oj dobrze! — rzekł inny — niechaj wié co to za jedni, których tak szanują i towarzystwo ich nad inne przenoszą —
 — Zadaję atout —
 A Staś siedząc w powozie, rzekł do Augusta.
 — Ależ ślachta twoja wujaszku!
 — Cóż o niéj powiész —?
 — Mogą być najpoczciwsi ludzie, ale —
 — O! jest, ale —
 — Ależ między niemi, człek się sądzi o wiek cofnięty. — Co za niewiadomość