Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom I.djvu/200

wet, co niebyło — Westchnęła i spuściła głowę —
 Potem podniosła oczy znowu i weseléj spytała. —
 — Bawiłeś się pan dobrze, na tém polowaniu?
 — Ja? Bawiłem się, przyznam, ale nie polowaniem, tylko ludźmi — C’est si amusant towarzystwo mające serce na ustach!
 — Serce na ustach! ale niezawsze korzystnie to serce usta malują —
 — Zapewne — mais c’est original.
 — Bardzo pospolita originalność. — Zapewne zaproszono pana znowu dokąd?
 — Nie — Zdaje mi się nawet, żem nie umiał pozyskać sobie serc panów braci, większa część z ukosa spoglądała na mnie, niektórzy widocznie mi przycinali. Przeczuli, że do nich przystać nie potrafię i że się z sobą nie zgodzim. A przytém bogaty, lepiéj ubrany, trochę otarty na świecie człowiek, nigdy się im niepodoba, i przyznam, anim miał nadziei, ani pretensij do tego.
 Hrabina z uśmiéchem spójrzała na Stasia, rada była widocznie, tym ostatnim sło-