Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/014

porządnego żarciku. Cóż to jest, że go tak na rękach noszą? — młody — przystojny, mais.
 — J pomyślał sobie — I jam młody i przystojny. A potém dodał uśmiéchając się z konceptu swego — a huis clos. — Nowy!!
 Z tym uśmiéchem zbliżył się do krzesła Hrabinéj, i stanął naprzeciw pułkownikowéj, wyrobił swoje najsłodsze spójrzenie, il le fit scducteur i strzelił niém, na pułkownikowę. Chybił jednak, kula się odbiła, a spójrzenie silnie wyzywające, czułe, płomieniste, z oczu jéj, poszło na Stasia.
 — Je joue du malheur! rzekł w sobie. Obrócił się do Hrabinéj.
 — Cóż tak prędko od diabełka?
 — Zgrałem się — odpowiedział Alfred — do grosza, a mam zwyczaj, nigdy nie grać na kredyt.
 — Jakto — tak prędko!
 — Bo téż mię szczęście odbiegło zupełnie i przyszedłem go tu szukać — dodał.
 — Boję się odpowiedziała Hrabina, żebyś go Pan i tu nieznalazł — Kobiéty się