Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/015

mszczą, gdy widzą że je kto tylko jako pis — aller uważa.
 Alfred się kaustycznie uśmiéchnął, i szepnął bardzo po cichu.
 — A ça, Comtesse, franchement, ce retoricien — là, vous tourne donc la tête!
 — Pourquoi pas! odpowiedziała złośliwie Hrabina, równie cicho — był czas, ześ   Pan głowę zawracał!
 — Na równi nas więc stawisz?
 — O! nie! powiedziała, śmiejąc się — A w tém O! nie — było najsroższe, kolące szyderstwo; to — nie — znaczyć miało — Stawię go wyżéj od ciebie. Alfred zagryzł tylko usta.
 — Que vôtre volonté soit faite — ale spójrz jak ci się wywdzięcza — cały zatonął w wdziękach Pułkownikowéj — !
 — Przeciwnie, jabym to o niéj powiedziała — odrzekła prędko Hrabina. — Regardez seulement.
 Oboje zamilkli, Alfred pociągnął ręką po czole, chwycił krzesło i zasiadł przy