Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/016

Pułkownikowej, któréj uwagę nareszcie na siebie obrócił.
 Staś korzystał z tego i zbliżył się do Hrabinéj.
 — Eh bien! Jakżeś ją Pan znalazł?
 — Bardzo podobną do portretu —
 — N’est ce pas?
 — Najzupełniéj — O! jak Pani znasz ludzi —
 — Patrz Pan teraz, jak Alfred mój kuzynek, wdzięczne oczy do niéj robi — Zdaje mi się, że od niejakiego czasu, ma na nią zamiary. Biédna Pułkownikowa boi go się jak ognia, zna jego skłonność do żartów i przekonana, że ten człowiek zimny jest jak lód — wstręt ma nawet od niego. Figurez vous donc jéj położenie, entre le desir d’étre aimée, et la crainte d’étre sifflée. — A teraz dodam jeszcze dla odmalowania jéj położenia, że wcale nierada Alfredowi, bo ją od Pana oddzielił.
 — Odemnie! rzekł śmiejąc się Staś
 — Więc Pan umyślnieś ślepy — i niewidzisz, jak pragnie z nim zabrać ściślej-