Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/026

 Cóż! zawołał Staś oburzony — i każdego przyjmuje?
 — Każdego — odpowiedział August spokojnie mięszając herbatę i dorzucając do niéj cukru — Taki to jéj zwyczaj — Lubi wprowadzić młodzika, a potém żartować sobie z niego. Dla niéj to tylko żart i nic więcéj. Cóż jéj kosztują spójrzenia, wyrazy, a nawet ściśnienie ręki.
 — Ale to szkaradnie! zawołał Staś.
 August spójrzał na siostrzeńca i zimno dodał.
 — J tyś się już zakochał —
 — Ja? ja? wujaszku — Jabym miał —
 — Nie? spytał August — no, to chwała Bogu, bo niechciałbym ci przykrości uczynić kilką słowy, jakie o niéj powiedziałem. Jest to bardzo miła kobiéta, bardzo dowcipna, rozsądna, nawet pozwalam że dotąd ładna, mimo lat czterdziestu i najmniéj czterdziestu kochanków — wielka szkoda tylko, że tak zalotna, tak zimna!
 — Zimna! powtórzył Staś.
 — Uważałeś jéj dowcip? spytał August.