Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/068

 — W naszym domu? śmiejąc się mówiła Hrabina — nie pojmuję —
 — Jeszcze nie pojmujesz pani — o! to już niepowiem więcéj; to dosyć mówić dla mnie —
 I Staś spuścił głowę i zamilkł, Hrabina odwróciła się, spójrzała jak daleko od nich szła Miss Fanny, która w téj chwili zatrzymała się właśnie dla ślicznego ostu szafirowego rosnącego nad drogą — a potém patrząc w oczy Stasiowi, spytała.
 — I nic mi pan więcéj nie powiész —
 — Trzebaż wiecéj jeszcze —?
 — Niceś mi pan nie powiedział?
 — Eh bien, odparł Staś, pani kazałaś, i jam nie winien, powiem wszystko — C’est vous Madame, que j’aime.
 Hrabina cofnęła się krokiem i stanęła.
 — Pan żartujesz?
 Staś milczał; jéj i jemu silnie serce biło —
 — Wiedziałem, rzekł po chwili, że pani nawet nieuwierzysz mojemu zuchwalstwu —
 — A gdybym uwierzyła temu — odezwała się po cichu stłumionym zmienionym