Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/102

brzozę na piersi, ta i zapomnieli o Parchomie —
 — Tak mu było przeznaczono! mówiła Hrypina płacząc — A ojciec powtarzał —
 — Pójdziemy i my za nim!
 A stara Czyżycha, co się jeszcze włóczyła nałajała ojcu i matce.
 — Porzućcie narzekać — Bóg dał, Bóg wziął, a kto jemu życia skrócił, ten odpowie za niego. Wam jeszcze dwóch zostało, nie każdy i tyle ma — nie zakładajcie rąk, otrzyjcie oczy, ta do roboty.
 Tak się i stało, w tydzień, przy pracy, przy doskwiérających trudach, musieli biédacy zapomniéć o starszym synu. — A na miejsce najstarszego, wzięto średniego z chaty, choć ojciec trzy razy ze łzami prosił Ekonoma, aby mu go zostawił, choć dziesięc razy matka podchodziła do Ekonomowéj i wyniosła z domu do ostatniéj kury, do ostatniego lnu dziesiątka. Ekonomowa gładziła ją pod brodę, brała podarki, obiecywała instancją do męża, a dla tego chłopaka nie puszczali. Gdy Hrypina ostatni raz z próżnemi rękoma przyszła na