Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/110

 Gdy to mówili, wpadła z płaczem Pilipowa zawodząc.
 — Oj dziécież ty moje, oj synkuż ty mój, na to ja ciebie hodowała, na to ja ciebie karmiła, na to ja pielęgnowała, żeby stara po tobie płakała —
 — Co wam? spytał Hryćko.
 — Oj! zapłakała stara, Denis mój, Denis.
 — Zachorzał, ta i wyzdrowieje, rzekł Hryćko —
 — Oj! niechorować już jemu, wołała matka, a zdrowemu leżéć w czarnéj ziemi.
 — Umarł! krzyknął Jurko chwytając się z ławy
 — Oj biédnaż ja sierota, bez mego gołąbeczka, bez mego sokolika, bez mego Denysa! bez mego syna! Oj! biédnaż ja stara, z kijem mnie i z torbą w świat. Już chata upadła, już my poprzepadali.
 — No! no, nie frasujcie się Pilipowa, rzekł Jurko, nie da wam Bóg zginąć, ot dawajcie znać do Popa dobrodzieja, taż to waszego syna pobił Ekonom i on z poboju umarł.