Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/126

 — Puszczaj, puszczaj, krzyknęła —
 — O! teraz ty moja, zawył mężczyzna —
 A Sawce krew pobiegła do głowy i wyleciał z krzaku z pałką, a z tyłu zabiegłszy gruchnął w łeb jegomości, ten w chwili puściwszy kobiétę, zaczął krzyczéć sam pod razami kija, którym go nieżałując ręki obrabiał Sawka. Dziewczyna podbiegła kilka kroków stanęła i patrzała w milczeniu — a dognany nie bronił się, tylko prosił, w ręce całował i płakał.
 Sawka go poznał, ale poznawszy Ekonoma do którego miał żal nie jeden, jeszcze lepiéj raz rozpocząwszy okładał. Wkrótce téż Sawkę Ekonom wypraszający się rozpoznał także i jął mu grozić. Ale chłopiec śmiał się — Wreszcie puścił biédaka ochłostanego i kazał mu wracać do wsi. Gdy się to dzieje dziewczyna stoi w milczeniu i patrzy —
 — Zkąd ty, pyta jéj Sawka — nie nasza?
 — Z Hryhorowa —
 — Jak tobie imie —
 — Naścia.