Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/148

 — Jak żyję tyle piéniędzy nie widziałem, odpowiedział Sawka.
 — A no to powiédz Rządzcy swemu, niechaj darmo nie pisze i nie prosi, bo z tego nic nie będzie.
 I zatrzasnęła drzwi i poszła.
 Skłopotany i nieprzytomny prawie od wielkiego żalu Sawka, poszedł zwolna ze dworu ku wsi. Chciał choć raz jeszcze Naścię zobaczyć i powiedziéć jéj o swojém nieszczęściu.
 Spotkał ją, jak wracała od studni z wiadrami na ramionach, i spuściwszy głowę ku ziemi, wybiérała suchszą drogę. Stanął przeciw niéj i pozdrowił.
 — Pomagaj wam Bóg!
 — A to wy Sawko! zawołała stawiając szybko wiadra na ziemi i poprawiając włosów.
 — A co dobrego niesiecie?
 — Och! żebyż dobrego!
 — Nu! a co u was słychać —!
 — Matka moja umarła!
 — Umarła!! i dziewczyna spuściła oczy, założyła ręce, pokiwała głową —