Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom III.djvu/057

 — Niemogę —
 — No! to i ja niemogę. Słowo honoru!
 — Wié pan co, ostatnie słowo — Słowo honoru — cztérdzieści osiem i pół —
 — Niemogę — słowo honoru
 — A i kończcież, co o pół dukata się rozchodzić. No-zgoda
 — A cóż słowo honoru — Niech tak będzie.
 — No — no —
 — Ależ to panie, łajdak siódméj próby
 — Dziesiątéj próby — panie, chciał mnie! odrwić — Ale poczekaj-no —
 — Pójdziecie na kotlety do Dobrzyjałowskiego?
 — A no! i butelkę porteru postawisz?
 — I ty —
 — I ja.
 — Takie, tym podobne i daleko rozmaitsze jeszcze rozmowy posłyszysz w Rynku, nim dójdziesz Ratusza, do którego płynie nieustannie fala ludu i odpływa nazad. Po wschodach obstawionych ubogiemi piszczącemi
 — Daj panuniu grosz ubogiemu.
 — Jaśnie Wielmożny panie, daj na chléb —
 — Dziecko moje głodne.