Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom III.djvu/085

 — Czy to być może! załamując ręce — zawołała Hrabina.
 — Otóż i ja mówię, rzekł Graf, że to być niemoże niepowinno! Żebym ja się wyprzedawał jak jaki bankrut!
 Hrabina zakryła twarz rękoma i zapłakała — Boże, cóż poczniemy —
 — A zaraz bo to bierzesz po kobiécemu, Juljo — tu trzeba radzić. I powiém ci, ten Żylkiewicz, żeby nie ja, nigdy by nie dał rady — Ale ja skoncypowałem — enfin —
 — Cóż? spytała niespokojnie Julja — możesz być na to rada?
 — Wyborna — Zostaniemy przy piéniądzach, przy majątkach i długów się pozbędziem.
 — A któż za nas zapłaci?
 — Jakto, kto? — nikt —
 — A więc —
 — A więc, dłużnicy pójdą z kwitkiem.
 — Jakto tybyś mógł zawołała przerażona Hrabina; ale Hrabia niepojął trwogi jéj i pomięszania i odpowiedział zimno, nawet wesoło —