Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom III.djvu/097

 Julja podniosła oczy —
 — Nic, odrzekła — nic — Jesteśmy zrujnowani, ubodzy — upadliśmy —
 — Jakto! cóż się stało? powtórzył Staś
 — Ta burza na nas gotowała się dawno, odpowiedziała Julja — dziś wypad. piorun. Mój mąż —
 — Może są sposoby, ratunek —
 — Żadnego — żadnego, zawołała Hrabina, zginęliśmy — powiédz Stanisławie, ty mnie dla tego nie opuścisz —
 — Dla tego! ja! rzekł Staś, mogłażeś nawet pomyśléć —
 — Ach! powiédz, powtórz mi to — To moja jedyna pociecha, ty nas nieopuścisz —
 — O Juljo, możnaż się pytać! nigdy, nigdy! Czyliż mnie nie znasz jeszcze.
 Hrabina płakała, Stanisław przeszedł się po pokoju.
 — Juljo tyś kobiéta, ty nie znasz interesów, twój mąż nie zajmuje się niémi, może jest jaki ratunek — Ja mam około 80,000 tysięcy do rozporządzenia, ja wam