Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom III.djvu/176

 — Masz pani słuszność — rzekł Stanisław wstając żywo — chcesz dowodów — zerwę tamte związki; nielitościwie, bezdusznie zerwę wszystko, aby pani okazać, że teraz kocham prawdziwie, zobaczym się prędko — pozwól mi się tego spodziéwać!
 — Im prędzéj, tém bardziéj będę mu rada — Ja już dawno, mówiłam panu Stanisławowi, że po nim tęsknić będę i teraz nawet, nawet teraz się tego nie wyprę — O! smutno mi będzie bez niego.
 Staś spójrzał jéj w oczy — Oczy te, cudowne, czarne jéj oczy, zaczerwienione były jakby od świéżych łez, ręka drżała.
 W tém August, zbliżył się —
 — Dobranoc pannie Natalij —
 — Dobranoc i pożegnanie, bo jutro jedziemy.
 I my jutro, rzekł Staś do wuja.
 — Nie Stasiu, jeszcze dzień musiemy przesiedziéć, gwałtowny tego interess wymaga.
 — Jakto?
 — Ale jeśli ci o to chodzi, to dogonim Prezesowę, szepnął August uśmiécha-