Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom IV.djvu/045

 — Ale są, są i przyślę Hrabiemu — poprawił się Staś, niezawodnie wieczorem.
 — Mille merçi.
 — Dużo było piéniędzy na kontraktach?
 — Dosyć, ale wszyscy, składali je do banku nowo założonego —
 — C’est vexant, i nie można ich było dostać — nam panom?
 — Z trudnością; każdy wolał bank i zupełną pewność, choć procent mniejszy.
 — Do zadziwienia, jak kredyt publiczny umiéra! rzekł wzdychając Hrabia — niéma wiary!
 Julja poruszyła z lekka ramionami i poprawiła się na siedzeniu. —
 Hrabia spójrzał na zégarek —
 — O! już bo czas na śniadanie! Adieu! do zobaczenia.
 I porzucił ich samych znowu.
 Staś rad był wyjść i nie mógł do tego znaléść pretextu, ciężko mu szła rozmowa, mięszał się co chwila, Hrabina nadzwyczaj była czułą, namiętną, on coraz chłodniejszy. Tylko litość wyciskała mu łzy z oczów i