Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom IV.djvu/076

nym pokoiku, którego dwa okna zasłonione były firankami na wpół zapuszczonemi, siedziała Julja u stolika i pisała cóś szybko. Twarz jéj wychudła nosząca ślady cierpienia, czerwieniła się w téj chwili dwóma rumieńcami mocnemi, które jakby wykrojone leżały na bladém licu. Ubrana była we włosy tylko gładko uczesane, czarną suknię i szal czarny. Oczy jéj ożywione były blaskiem niezwykłym, ręce drżące; nim doszedł Staś, posłyszał kilka razy powtórzone kaszlanie. Wyjrzała przezedrzwi.
 — A to ty! zawołała. Jakżem ci wdzięczna żeś przyjechał! Lecz cóż ci się stało, żes nie widząc się ze mną, nie czekając na mnie, uciekł z Dubna?
 — August, zabełkotał nieśmiało Staś. August chciał — musiał, wymagał —
 — Trzeba było napisać choć słówko, mniéj bym się gryzła i niepokoiła.
 — Wyjeżdżaliśmy tak nagle —
 — I dziś dopiéro przyjechaliście do domu?
 — Wstępowaliśmy po drodze i to nam czas zabrało.