Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom IV.djvu/098

Pułkownika, sądząc żeś ty bardzo chora —
 — O! mogłeś go jeść spokojnie — z bolesnym uśmiéchem, odpowiedziała Julja, nie jestem tak bardzo chora — Wprawdzie to mnie zmęczyło, sił mi braknie, ale nic mię nieboli.
 Hrabia usiadł i wpatrywał się w żonę, po chwili nadął usta jak miał zwyczaj robić, gdy był z czego niekontent i spytał.
 — A był tu Wyrwicz?
 — Co dzień bywa —
 — No! i cóż mówi?
 — Nic nie mówi.
 — Ale kiedyż będziesz zdrowa, czy co?
 — On nie wié i to Bóg jeden podobno wié tylko.
 — A od czegóż on Doktór?
 Hrabina wzruszyła ramionami.
 — Bo pokazuje się że mnie niepotrzebnie nastraszyli, dodał Hrabia i zerwałem się z tego obiadu.
 — A tak ci go szkoda! złośliwie dodała Julja zwracając się do okna z pogardą.
 — A! zapewne że szkoda. Un magnifique diner — Słyszałem o cudach, jakie na