Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom IV.djvu/173

wszyscy rzucali na nią obelgami i kamieniami, a on ją piersią osłaniał.
 Zbudził się zmęczony, służący stał przed łóżkiem jego z zafrasowaną twarzą —
 — Panie!
 — Co to jest?
 — Przysłano po pana?
 — Z kąd?
 — Od Hrabinéj —
 — Kiedy?
 — Tylko co — chora — prosi pana!
 — Konia, konia! zawołał Stanisław zrywając się prędko, konia osiodłać.
 W kwadrans czwałował już na drodze ku białemu pałacykowi i nielitościwie pędził konia, a serce mu biło czwałem, jak biegł koń, a oczy miał wlepione w jéj okno, co zdala migało białą firanką i powtarzał — Chora! bardzo chora! —
 Stanął u drzwi — Spotkał xiędza — na progu.
 — Jak się ma Hrabina —?
 — Bardzo źle, w nocy zapadła ciężko, czuła się coraz słabszą, wezwała mnie, tylko co odbyła spowiédź i przyjęła oleje święte.