Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom II 021.jpeg

 — Włast! — rzekł pocichu — upior!
 — Syn twój, ojcze mój. —
 Luboń nie odpowiedział nic... oczy się przymknęły... usypiał...
 Całą noc Włast przesiedział tak u łoża służąc ojcu, który tylko wody żądał i więcéj nie mówił nic... Usypiał, przebudzał się i znowu sen go morzył.
 Nadedniem sił mu trochę przybyło, dojrzał siedzącego u nóg syna i mruknął — Włast. —
 — Jestem — ojcze mój...
 Starzec niedowierzająco powtórzył raz jeszcze pytanie, usłyszał tę samą odpowiedź i począł się w niego wpatrywać.
 — Gdzie byłeś? — zapytał Luboń...
 — Leżałem chory, na grodzie...
 — I wróciłeś tu?
 Włast ukląkł. — Aby cię prosić o przebaczenie za nieposłuszeństwo... ojcze mój — jam musiał posłusznym być Bogu...
 — Bogu! Bogu! zamruczał Luboń, jakby myśli zbierał... po chwili rzekł osłabłym głosem.
 — Mocny Bóg! wielki Bóg!
 — Ojcze mój i dobry to jest Bóg — i łaskawy...
 Starzec się zadumał, widać było, że pokora i łagodność syna złamały go wreście... Łzy mu się z powiek potoczyły i oschły na spalonych policzkach...
 Długo znowu trwało milczenie, Włast choć