Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 076.jpeg

całym kraju, żon panu dostarczając... a krasa za posag stała.
 Wzdychał Luboń, przyznając się przed powinowatym, iż się o Hożę lęka, co téż i on wyznał, że ma strach o Mładę.
 — O tę się bać nie masz co — rzekł rękę mu kładnąc na dłoni Luboń — daj mi ją dla syna. Poślę swaty... jak jéj czepiec włożą — nikt nie będzie śmiał dotknąć, by najpiękniejszą była. Daj mi Mładę dla Własta.
 — Czemu nie? byle więcéj nie brał już innych nad tę jednę — rzekł Słomka.
 — Nie ma u nas tego zwyczaju — jeno u kneziów, u takich, których bujna krew każe zapominać o sromie...
 Myśmy wszyscy po jednéj mieli — mówił Luboń.
 — I my z wieków — dokończył Słomka — a gdzie u ogniska ich dwie albo trzy, tam ni ładu, ni wstydu, ni pokoju...
 Dam Mładę za Własta...
 — Ścisnęli się za ręce.
 — Ale starym obyczajem — ze swaty i obrzędem... a niech ją Włast choćby najrzy przódy, bo przeciw woli dziecka nie chcę ani dać, ani narzucać.
 Luboń się uśmiechnął.
 — Dwoje młodych, a czemuby woli ku sobie