Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 102.jpeg

się lękały. Dziki człek, bo na takiego wyglądał, podszedł tuż do Własta i zuchwale ze wszech stron począł mu się przypatrywać.
 — Coś ty za jeden? hę! — zamruczał wreszcie — ty? jakiś?..
 Spokojnie i łagodnie młodzieniec się zwrócił ku niemu.
 — A ty? — spytał.
 — A ja?.. Toć widzisz... jestem od psów, od padła, od stryczka, od gnoju i od śmiecia... nazywają mnie Psiajuchą... a ciebie?
 — Cóż ci przyjdzie z nieznanego nazwiska?.. Daj mi pokój! — odparł Włast — nic nie masz do mnie...
 — E? a kto wie? Zkądżeś ty?
 — Z Krasnéjgóry.
 — To przecie nazwisko nieobce... — odezwał się Psiajucha. — Ty musisz być Luboniów sługa.
 — Lubonia syn.
 — Oho! oho! — rzekł pachołek i skłonił się szydersko. — Tylko bieda, że Luboń syna nie ma.
 — Nie miał go — rzekł cierpliwie Włast — ale mu on powrócił.
 Chciał się pozbyć natręta, trudno to było, Psiajucha stał z założonemi rękami i wpatrywał się uparcie.
 — Chuderlawe to — począł mruczeć jakby sam do siebie — blade, mizerne... po co się to