Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 105.jpeg

wawszy milczącemu Stogniew — jakże wam po niemieckiéj niewoli u nas się wydaje?
 — Nie wielem ci ja widział jeszcze oprócz domu pana rodzica mojego — rzekł Włast.
 — Widzieliście tam u nich murowane grody kamienne — odezwał się drugi szydersko — musi wam po nich być tęskno... Ale te gnuśniki w ciepłym kącie siedzieć lubią i ryją się po norach... a my, dziś tu, jutro tam... nam drewnianéj chałupy dosyć...
 — Prawda, grody u nich piękne są — rzekł Włast — dostatek wielki... ale choć wygody lubią, oni téż wojować umieją.
 — Lepiéj od nas? — podchwycił Misław prawie gniewnie.
 — Jam nie wojak — odparł Włast — na tém się nie znam.
 — A na czémże wy się znacie? — zapytał Stogniew.
 — Byłem w niewoli — odezwał się Włast ośmielając się i ciągle spokojnie mówiąc — będąc w niewoli czyniłem po niewoli to co mi kazano, służąc i sokołom, i koniom, i ludziom.
 — Jakżeście się na swobodę dostali?
 — W końcu widząc, żem się im na niewiele przydał, dali mi ją sami... — mówił zapytany — użyłem jéj, aby do domu powrócić.
 — A doma? — dodał Stogniew — doma u was