Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 109.jpeg

 — Jestem nim, miłościwy panie! jestem nim! Choćbym za to cierpieć miał i życie utracić, zaprzeć się nie mogę Boga mojego...
 Zdumiony Mieszko, milcząc długo się w natchnionego młodzieńca wpatrywał.
 — I... nie lękasz się śmierci? — zapytał.
 — Nie, panie... bo mnie po niéj czeka żywot wieczny i wieczna szczęśliwość.
 — Żywot wieczny! — mruknął kneź wstając — jesteśże ty pewnym?
 — Miłościwy panie — zawołał Włast nabierając coraz więcéj odwagi — Bóg nam go przyrzekł.
 Z dziwnym wyrazem twarzy napół szyderskim, pół trwożliwym, kneź rzucił się na łoże i zadumał głęboko.
 Milczenie przykre trwało długą chwilę.
 — A cuda ty umiesz czynić? — zapytał.
 — Nie, panie, bo ich żaden człowiek nie czyni — rzekł Włast — tylko Bóg, a ten, przez kogo Bóg czyni cuda, musi być godnym jego łaski. Jam jéj nie godzien.
 Tego Mieszko nie zdawał się rozumieć dobrze.
 — Przecież są tacy chrześcianie, co czynią cuda? — odezwał się.
 — Są, miłościwy panie, ludzie święci, przez których Bóg nasz je czyni.
 Znów długo Mieszko się zadumał, położył na swojém posłaniu i zdawał zupełnie zapominać