Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 132.jpeg

 Poznał go, prawie przerażony... chciał się ruszyć, lecz więzy nie dawały. Wśród gwaru panującego do koła, łatwo do siebie przemówić mogli.
 — Ojcze Gabryelu — rzekł Włast — jakżeście się tu dostali?
 — Ojcze Matia? — odparł niewyraźnie starzec — zkąd wy tu?
 — Jam powrócił — musiałem.
 — Jam schwycony — jam w niewoli — mówił starzec — wola pańska... gotówem na męczeństwo. Patrzałem na kościółek mój splugawiony, na świętokradztwo... o Boże! los własny mnie nie obchodzi.
 — Ale mnie on na sercu leży — ojcze Gabryelu — i jeśli potrafię — ja was uwolnić muszę.
 — Po co? — zapytał stary — kościół mój spłonął i obalił się — owieczki rozbite... pasterz nie potrzebny.
 I głowę na piersi pochylił.
 — Ojcze Gabryelu — bądźcie dobréj myśli — idę prosić za wami.
 — Proście za sobą, ojca miłosierdzia — odezwał się staruszek — aby wam dał wytrwać w wierze... Bóg niech was błogosławi.
 Związaną ręką krzyżyk zrobił staruszek...
 Nie miał już tu Włast co więcéj czynić — wysunął się więc co najrychléj i spieszył nazad