Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 149.jpeg

 — Nie pójdzie z nim na nas... — rzekł siedzący — nie pójdzie...
 Gwar powstał znowu.
 — Gdy tylko zdrady znak da, ubiją go... — mówił jeden.
 — A Sydbór? — zapytał ktoś z tłumu.
 — O! ten mu służy jak niewolnik, i uczyni co każe...
 — Na co nam Sydbora... mamy innych...
 Zaczęli po imieniu liczyć nieznanych Włastowi władyków i kmieci. Niektóre tylko w pamięci utkwić mu mogły.
 Na ziemi u kamienia siedzący wywoływał tych, którym ufano.
 — Zawist, Nadek, Sulin, Stanieć, Radosz, Besior, Sulenta...
 W tém z boku krzyknął ktoś imię ojca jego, Luboń...
 — Nie — zaprzeczył drugi — Luboń mu nogi liże...
 Gwar i sprzeczka powstała, a ktoś Stogniewa o zdradę zaczął obwiniać. Inni go bronili mówiąc, że pewni byli, iż wiary dotrzyma i swoją ręką gotów ubić pana, gdyby chciał z niemcami trzymać i ich wiarą.
 Dość długo trwała rozmowa coraz gwarniejsza, przerywana cichemi szeptami, aż pieśń jakąś starą zawodzić poczęto.
 Przerwała ona radę i spory.