Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Lubonie tom I 183.jpeg

gdybym się wam naprawdę do kolan o córkę pokłonił... cobyście rzekli...
 Stary pochylił mu się do ucha.
 — Weźcie ją sobie... i niech Bóg wam błogosławi... Chrzest przyjąć musicie.
 — Gdy będę mógł... wierzcie mi i ufajcie, zostanę chrześcianinem...
 — Mówcie z nią sami.
 Zaledwie od stołu wstawać poczęto, już się Mieszko nie wahał wprost przystąpić do Dubrawki.
 Wszyscy jeszcze byli w izbie i patrzali, jak się zbliżył do niéj i odwiódł ją, lekko za rękę wziąwszy ku oknu, wszystkich téż oczy ciekawe zwrócone na nich były. Dubrawka szła śmiało i nie udając wstydliwości niewieściéj, która kniehini, wedle jéj przekonań, nie przystała.
 — Piękna kniehini — rzekł Mieszko — my poganie wierzymy w dolę i losy. Od wczorajszego wieczora wierzę i ja, że mnie was dola i los przeznaczyły za małżonkę... Kłaniałem się ojcu waszemu, chceli mnie za syna... odesłał do waszéj miłości. Cóż mam rzec... Chcecie mnie za męża?..
 Dubrawka mu w oczy spojrzała uśmiechając się.
 — Choćbym was i nie chciała, toć muszę wziąć, kiedyście mi jeszcze wczora wasz pierścień narzucili, a u nas pierścień zaślubiny znaczy... Cóż mam czynić nieszczęśliwa? wyszłabym