Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom drugi 220.jpeg

 — Więc teraz i nazwisko tego jegomości, który ma tak ładną siostrę, wiedzieć już mogę?
 — Ten pan nazywa się Wawrek Dobek Borowiecki... szlachta to majętna na Polesiu...
 — I cóż tu robi z siostrą?
 — Prawdziwie nie wiem, odparła kasztelanowa...
 — Drobna szlachta? zapytał hrabia zamyślony.
 — Zdaje się, że ludzie majętni, z obyczaju i wychowania to widać... a z charakteru znać szlachtę, bo fantazji wiele.
 Na tem przerwała się rozmowa, a hrabia Artur uspokojony już przedmiot jej zmienił...
 Laura wróciła do miejsca, gdzie zostawiła wysadzonego z siodła Georges’a w samą porę, gdy Lassy miała czas z nim umówić się, by do niej przyszedł w odwiedziny. Zaręczyła mu, że się Laura nudzi, i dała do zrozumienia, że powinien z tego i z jej łagodnego dla siebie usposobienia korzystać.
 — Dziękuję panu za Munię, rzekła Laura oddając ją właścicielowi. Wstyd mi trochę mojego wybryku, ale się nie mogłam oprzeć pokusie pogalopowania z moją przyjaciółką. To mi lepsze przypomniało czasy...
 — Jestem z tego szczęśliwy! szepnął Georges... i ilekroć pani rozkażesz.
 — Nie kuś mnie pan, rozśmiała się Laura, mogłabym zabrawszy Munię zabiedz z nią tak daleko, żebyście mnie więcej nie znaleźli...
 Skinęła mu głową, zawołała Lassy i zawróciła ku domowi. Szły milczące... aż do drzwi jego. Laura