Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom pierwszy 150.jpeg

Eliasz się wydał onym patrjalchalnych czasów sługą, kiedy czeladź stanowiła rodzinę.
 Począł się rozpatrywać ostrożnie...
 — A no, jegomość, pan Salomon był dawniej żonaty?
 — A był... ale temu lat piętnaście jak jejmość umarła...
 — Bezdzietnie!
 — Jakże bezdzietnie! przecież córka jest.
 — Zamężna?
 — Chowaj Boże! A! prawda, pan chorążyc jej nie widział?
 — Anim wiedział o niej...
 — To dopiero się pan zdziwi, gdy zobaczy... bo to nasz kwiatek... różyczka nasza... anioł panienka! śliczności, jakich oko nie widziało, a dobroci! a panie! gdy człek o niej myśli, gdy o niej mowi, to się na łzy zbiera.
 Otarł oczy rękawem.
 — A gdzież jest? spytał Honory.
 — A tu, panie, tu — ale — niech się pan nie dziwuje, że na ślubie panienka nie była. Jej tam serce bolało... I jak boleć nie miało? at!
 Machnął ręką...
 — Mów, mój dobry stary, przeciem wasz.
 — Toć powiem wszystko, przynajmniej człowiek ten ciężar z serca zrzuci...
 Zbliżył się do łóżka...
 — Nic do rzeczy się nasz stary poczciwy ożenił! Nic do rzeczy! po co mu było młodą; fertyczną taką było brać? po co? A jeszcze, prawdę rzekłszy, sama mu, z pozwoleniem, na kolana siadła...
 Zamilkł na chwilę Eliasz.