Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 109.jpeg

 — Aha! aha! rzekł roztargniony książę, bardzo mi przyjemnie.
 Książę nie lubił ambry, a od starościny mocno ją czuć było — odsunął się nieco.
 — Myślałam, że książę raczysz sobie przypomnieć.
 — Słowo honoru, rzekł stary, nie mogę... tyle to... okoliczności przeszło... Jak to dawno, proszę starościny?
 — Dziesiątek lat!
 — Kawał czasu! dodał książę, i jak mnie pani teraz znajdujesz?
 — Wcale niezmienionym.
 — Trzymam się.
 Stali tak wśród sali, książę nawet siedzieć nie prosił.
 — Czemże służyć mogę? spytał po chwili.
 — Mam tu interesa z powodu męża...
 — A cóż się z mężem stało?
 — Uszedł z więzienia...
 — Zabił kogo?
 — Nie — ale był arjaninem.
 — A pfe! pfe! zawołał książę, jakże można być takim kacerzem?... Czy i pani jesteś... arjanka?
 — Niech mnie Bóg zachowa!
 — Tandem cóż tedy?
 — Chciałabym na dobra wyrobić sobie kaduka...
 — A! więc miał dobra? rzekł książę, a duże?
 — Nie tak bardzo...
 — To trudna rzecz, dodał gospodarz; a ja na interesach się nie rozumiem... Ale ja pani poradzę... jedź jejmość do księdza biskupa Mło... on ładne starościny bardzo lubi — ja — nie.
 Zgorszona tą mową pani Dobkowa, zarumieniła się...