Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 117.jpeg

 — A jak się go pozbyć?
 Generał nucić zaczął, wino wypił i po czole się bił, jakby z niego wysztukać chciał radę zdrową.
 — Dokąd asindźka sądzisz, że mógł uciec? spytał.
 — Do krewnych swych Dobków w Konopnicy.
 — Posłać się zaraz dowiedzieć tam, a człowieka takiego franta, żeby niby sprzyjając Dobkowi, ostrzegł go, aby sobie co najrychlej uciekał. Jeśli go tam nie ma, to wiedzą o nim i znać mu dadzą.
 — Kogóż posłać?
 — A maszże asindźka tego z czerwonym nosem... kuzyna...
 — Ten się na nic nie zdał, bo go znają, że mój.
 — Niech on innego poszuka! Kogoś wynaleźć potrzeba, a brać się żywo... aby się Dobek nie znalazł i nie bruździł...
 Zamyśliła się starościna mocno i poczuła dopiero jak bardzo ludzi jej brakło. Trzeba było słać chyba — Przepiórkę... Generał pełny gorliwości, zachęcał, zagrzewał, okazywał się niezmiernie wylanym, a w końcu, gdy już nikogo nie było, ujął starościnę za rączkę.
 — Interes się zrobi, ale wierz mi, Sabinko, trzeba ludzi ujmować, bez grosza nic... Na pierwsze wydatki radbym mieć coś, bo swoich mi zawsze brak.
 Zmieszała się trochę starościna... napaść ta zawczesna nie była jej do smaku; lecz raz poszedłszy tą drogą, cofnąć się było niepodobna. Została na łasce starego adoratora...
 Spytała skłopotana ile tam na pierwsze danie było potrzeba?
 — No, ile możesz, rzekł generał, ja ci się święcie do