Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 129.jpeg

stary szlachcic; prawnik z powołania, który djogenesowską grając rolę, do djogenesowskiego niemal przyszedł ubóstwa... Pojmował on zawód prawnika jako kapłaństwo... złych spraw przyjmować nie chciał, pieniaczom dawał nauki moralne, prawdę bolesną rzucał w oczy bez wyjątku wszystkim, na trybunał wzywał pomsty bożej, na niepoczciwych, na intrygantów, na prepotentów grzmiał, panów nie szanował, dumy drobnej szlachty nie oszczędzał... zyskał poszanowanie, stracił majątek i wegetuje w ubóstwie zapomniany...
 Jako doradcy lepszego nie znam... lecz jeśli praktycznie trzeba wywijać się i wyślizgiwać, na nic się nie zdał. Nie zlęknie się on nikogo, wielu nastraszy sobą, żeby zaś miał sprawę wygrać — rzecz niepraktykowana.
 Laura pomyślała chwilę — nie miała nic do wyboru.
 Mam konie i powóz — odezwała się — jedźmy do tego pana Tyszki — niech mi powie co mam czynić.
 Bogusławski spojrzał na zegarek.
 — A na Boga... za godzinę repetycja...
 — Tylko mnie zawieź do niego — powozem wrócisz do teatru...
 Zawahawszy się nieco, Bogusławski za kapelusz pochwycił. Wsiadali do powozu, gdy na widok Laury rzucił się ku nim młody mężczyzna przechodzący, z okrzykiem wielkim...
 Był to nieszczęśliwy Georges. Laura uśmiechnęła się dziwnie.
 — Pan tu jesteś jeszcze?
 — I ja, i pan hetman... ale pani? gdzież pani?
 — Nie powiesz nikomu?
 — Choćby mnie zabić miano...