Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 1 059.jpeg

 — Ja konia mojego dam dziewczynie — odezwał się Mszczuj, biorąc w bok — sam pójdę przy niéj, aby się gdzie nie spłoszył lub nie padł.
 — Dlaczego ty a nie ja? — odezwał się Wszebór szydersko — toć i ja to potrafię.
 — A czemuż znowu tobie koniecznie ma przypaść dziewczyna? — ofuknął drugi.
 Spojrzeli sobie w oczy ostro.
 — Bo mi dziewczyna do smaku! — rozśmiał się Wszebor.
 — I mnie toż samo! — odparł Mszczuj.
 — No i mnie!
 — I mnie!!
 Poczęli tak rzucać coraz ostrzejszemi słowy, oczyma się mierząc, jakby się już wyzywali. Żaden ustąpić nie chciał.
 A jak byli oba zawsze gorący i łatwi do zadarcia, już się im i na gniew zbierało. Dopiero, gdy wybuch był blizki, wstyd się im zrobiło ludzi i samych siebie.
 — Słuchajno — rzekł głos zniżając Wszebor — nie pora nam się o cudzą dziewkę zrzéć — dajmy pokój. Pierw ją i matkę ratować trzeba, potém się rozprawiemy czyją ma być. Spytkowa i córka niech sobie same wybierają konie, podprowadzimy je im oba.
 Mszczuj głową skinął.
 — Ino nie myśl — dodał — żebym ja ci tak łatwo ustąpił. Znasz mnie, że ze mną nie łacno.