Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 1 213.jpeg

 — Dajże Boże — zakończył Lasota — ja ich téż z dzicci znam, warchołowate plemie, choć serca poczciwe...
 Doliwowie wyszedłszy we dwu, poczęli wnet narzekać, a jeden drugiemu oleju do ognia dolewać. Wszebor na Beliny starość i niedołęztwo walił wszystko, Mszczuj mu pomagał.
 — Oni nas tu wszech zgubią! — wołał.
 — Doczekawszy Masława na horodyszczu, tylko się spowiadać na śmierć, więcéj nic — mówił Wszebor. — Nie obroniemy się im. Zabraknie wszystkiego.
 — Kiedy tak — dodał Mszczuj — zbierajmy tych co z nami równo myślą i, choćby bramę łamać przyszło, idźmy ztąd precz...
 — Zbierzemyż my ich dużo? — spytał Wszebor.
 Mszczuj o tém nie wątpił. — Naradzać się poczęli w cichości, pochyliwszy jeden drugiemu do uszu. — Wszebor tylko żałował, że się wygadał zawczasu a nieostrożnie, aby Lasota z drugiemi nie donieśli Belinom i nie miano ich na oku. Mszczuj, który gorętszy jeszcze był od brata, lekce to sobie ważył.
 — Trzeba swoje robić po cichu — musi się udać. — Ale — dodał głos zniżając — cóż my Spytkową tu im z córką mamy zostawić? hę!
 — Niedoczekanie — zawołał Wszebor.
 — A jak z nami nie zechce?
 Spojrzeli sobie w oczy i poszeptali po cichu.