Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 2 146.jpeg

 — Miłościwy panie! walczyłem za ciebie i walczyć będę do śmierci, bądź ty mi dobroczyńcą, o łaskę twą proszę!
 Król mu dał znak ażeby podniósł się z ziemi.
 — Czego chcesz odemnie? — spytał łagodnie — mów.
 Wszebor powstawszy, ręce łamał, ze zbytniego wzruszenia mówić nie mogąc.
 — Wstyd mi w téj chwili — rzekł wreście — o taką prosić łaskę, ciebie miłościwy panie, który o czém inném myśléć musisz; przebacz młodości mojéj! — Schylił się znowu.
 — Mów, czego chcesz? — powtórzył Kaźmirz.
 — A! — dodał Doliwa półgłosem — swatem mi musisz być, miłościwy panie.
 Kaźmirz się cofnął zarumieniony. Widać było że wcale czego innego się spodziewał.
 — Nam nie o weselu myśléć! — rzekł smutnie — i nie rychło będzie gdzie je wyprawiać.
 — Ja téż teraz wesela nie żądam, tylko słowa ojca i matki — mówił Wszebor, całując natarczywie rękę króla. — Spytkową córkę chcę mieć! Miłościwy panie, rozmiłowałem się na śmierć w téj dziewczynie.
 Król słuchał z oczyma spuszczonemi i niemal kobiecym wstydem.
 — Dwu nas jest braci — mówił gorąco Wszebor — rodziców nie mamy, tyś naszym opiekunem i ojcem. Spytek stary czuje że przeciw waszéj