Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Na królewskim dworze Tom I.djvu/064

 — I to niesworne kozactwo na granicy — dodał — gdzieby nam najlepszego żołnierza mieć na Niżu potrzeba.
 Płaza drgnął.
 — Oho! — zawołał — oho! cóż wy sobie lekko szacujecie kozactwo. Niesworne ono napozór, ale tam siła jest; daj Boże, aby jej tyle u was tu było. Za łby się w koszu pobiorą, prawda, ale gdy razem iść trzeba na nieprzyjaciela, poborów tam uchwalać i sejmików zwoływać nie ma poco; zakrzyknie hetman-batko na mołojców! i pójdą do ostatniego. A w domu z nich żaden ni żony ani dziecka nie zostawi, więc się z życiem oglądać nie będzie.
 Wijurski słuchał uważnie.
 — Gorąco — rzekł — kozactwa bronicie.
 Płaza się zarumienił i głowę na piersi spuścił.
 — Bom się mu tam i owdzie na kresach przypatrzył — dodał i powstał z ławy.
 Wijurski spojrzał nań bystro i po przestanku rzekł:
 — Z nowin i ta druga, że się, słyszę, król nasz JMość ożenić pragnie. — To mówiąc, uśmiechnął się pan Szczepan. — Hę! hę! w porę.
 — A to dlaczego? — zapytał Płaza — niestary jest?
 — Widzieliścież go?
 Zamyślił się brodaty.
 — Dwadzieścia lat temu! — zamruczał.