Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Na królewskim dworze Tom I.djvu/140

stworzenie! Patrzeć na nią, mówić z nią, żartować, zdaje się to płoche, a ugłaskane i obyczaj ma dworski. Słowo ją nie spłoszy, odpowie raźnie, ale niechże kto posunie się śmielej od rączki do pyszczka, albo ją wpół zechce objąć, jak to u nas dworaki zwykli, gotowa nawet wojewodziców policzkować. Ani przystąpić do niej.
 — Ho! ma rozum dziewczyna — rzekł uradowany Płaza.
 — Patrzmy no końca — dodał szafarz — ja już takie widywałem co odpychały wielkich panów, a potem ją lada pacholik ugłaskał.
 Mówi ciągle: Sierota jestem, nie mam nikogo, muszę sama siebie pilnować.
 Z uwagą wielką przysłuchiwał się Lasota; dziewczę go zajmowało.
 — Jeżeli prawda, że się Pac koło niej kręci — rzekł Bielecki — to nie dla siebie... królowi się podobała, tego nie ujdzie...
 Płaza poruszył ramionami.
 — Dziwne u was obyczaje — rzekł — król się ożenił, żony mu nie przywieźli jeszcze, tu już jedną miłośnicę ma, a innych mu szukają.
 Mieszczanin śmiał się.
 — Salomona naśladują — rzekł — przecież to najrozumniejszy z ludzi był, a żon i miłośnic chował tyle. Nam prostaczkom byłoby to grzechem, im rozrywką niewinną...
 Po tej rozmowie, gdy na zegarze godzina