Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Na królewskim dworze Tom II.djvu/180

 — Czasu nie mam.
 — Ale ja muszę, dwa słowa! — nalegał Nietyksza — a nie, to się wielkie nieszczęście stać może.
 Zawsze o królowej tylko myśląc, Bietka nastraszywszy się o nią, stanęła.
 — Masz co mówić? piorunem gadaj — zawołała — na mnie czekają.
 — Znasz panna Benedyka Nesterackiego? — począł żywo Nietyksza.
 — A co potem?
 — Dawno on za wami biega? — pytał Nietyksza.
 — A nieznośny zalant! — rozśmiało się dziewczę grożąc mu.
 — Takżebym miał o kogo być zazdrosnym — zawołał litwin — nie o tego krzywonogę, ale ta bestya oszalała i pewnie na współ ze swoją panią, co się was ztąd pozbyć rada, knuje jakąś zasadzkę, chce was porwać i uprowadzić.
 Bietka uszom nie wierzyła.
 — Ktoś z was sobie żarty stroi! — odezwała się.
 — Ale nie! — zawołał Nietyksza — to szalony człek, a po sobie ma niemkę. Tu we dworze zamęt taki, że niejednę aleby cztery można skraść i jeszczeby się nie opatrzyli.
 — Ja jestem ciągle przy królowej prawie —