Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Na królewskim dworze Tom III.djvu/197

 — Kiedyż powrócisz? — zapytał Zygmunt.
 — Może nigdy — odpowiedziało dziewczę.
 — O! nie, to nie może być — rzekł spokojnie chłopak. — Ja ciebie lubię, poproszę ojca, a on król, wszystko może co chce.
 Zygmuś zrobił minkę tajemniczą, pochylił się do niej.
 — Przyznaj się — szepnął — przyznaj... ciebie ta francuzka, ta królowa wypędza. O! ta francuzka!
 — Królewiczu mój, ona was tak kocha!
 Zygmuś główką zawahał.
 — Ja temu nie wierzę. Ona tu teraz wszystkiem chce rządzić. O! ta królowa!
 Smutno słuchała tego Bietka.
 — Ojciec powinien ją odesłać do Francyi — mruknął chłopak — a sobie innej poszukać.
 Bietce tak przykro tego słuchać było, że o łuk i o strzały poczęła go pytać, aby mu nie dać mówić o królowej. Jaka się tu gotowała przyszłość!
 Zausznicy od początku pracowali nad tem, aby zasiać ziarno niechęci, a król nie czynił nic, aby zapobiedz.
 Stosunki obojga były teraz dla świata zupełnie prawidłowe. Królowa nawet wyrabiała przywileje, brała za to wedle zwyczaju podarki wmówiono jej, że w Polsce wcale to zdrożnem nie było, miała swych przyjaciół i zapaśników