Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Na królewskim dworze Tom III.djvu/235

 Z dworku musiał się wynosić. Jednego więc rana, związawszy rzeczy, poszedł do Bietki.
 — Mnie tu niema co robić — rzekł poprostu — a widzi mi się, nie mogę ja z wami tak mieszkać, ni przyjaciel, ni sługa. Zechcecie co odemnie...
 Nie dała mu dokończyć Bietka.
 — Cóż wy myślicie poczynać?
 — Służby sobie szukać.
 Zamilczała, wcale go nie wstrzymując.
 — Ojciec mi mówił — dodała po chwili — że wam winien wiele. Potrzebujecie czego, mówcie mi otwarcie.
 Lackowicz głową potrząsnął.
 — Ojciec wasz — rzekł — dał mi już ile potrzebowałem.
 — Dopóki jesteście w Warszawie, dowiadujcie się do mnie — dokończyło dziewczę.
 — No, a wy? — nieśmiało odezwał się przyjaciel — co myślicie?
 — Muszę czekać, nie straciłam jeszcze nadziei — odparła pocichu Bietka — a potem? Sama nie wiem.
 Zostawszy z jedną sługą sama we dworku, niebardzo się czując tu bezpieczną, myślała już sierota przenieść się do Bieleckich, potem Łukasz jej nastręczył stróża, za którego ręczył — pozostała jeszcze we dworku.
 Co się z Płazą stało? biedna łamała sobie