Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Ostrożnie z ogniem 039.jpeg

dza proboszcza w dyszlu chodzi hreczką zasiana kobyła.
 — Julja pękała od śmiechu. — Ale mój Wojciechu to koń prześliczny! mówię ci prześliczny i nosił go.
 — Piękny kiedy nosił! no! no ! Dalipan trudno zgadnąć, ktoby to mógł być taki. I jakby dla podsycenia myśli opieszałej, Wojciech zażył tabaki sowicie, cofając się do drzwi.
 — Przecież, mówił dalej powoli, znamy całe sąsiedztwo.
 — Właśnie to i mnie dziwi, przerwała Julka, ale poszukaj no tylko po głowie, może i nie wszystkich znamy.
 Wojciech się uśmiechnął. — Jużciż rzekł — znamy co jest lepszego, a tej tam drobnej szlachty i szlachetków, ktoby ich liczył!
 — Kochany Wojciechu, ludzieć to jak my! pracowici, poczciwi — czemuż ich już za nic rachujesz.
 — No, ale bo widzi panna, rzekł stary poprawiając się — żaden z tej szlachty nie