Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Ostrożnie z ogniem 146.jpeg

 — O! i ona je wykopuje, przesadza, pielęgnuje i przenosi nad zagraniczne, nad któremi czuwać potrzeba, żeby ich wietrzyk, żeby ich chłodek, skwar, lub najmniejsza zmiana powietrza nie umorzyła.
 — Znać w Dąbrowie bardzo to zamiłowanie — cała w kwiatach jak w wianku. —
 Kończył tę nic nieznaczącą rozmowę, której daleko więcej znaczące towarzyszyły wejrzenia, gdy Julka wprowadziła opierającą się na niej starościnę, z uśmiechem dobroci wchodzącą do salonu.
 — Pan Darski! zawołała. —
 — Bardzom szczęśliwy, że mi wolno podziękować pani osobiście za jej łaskę dla nieznajomego. — Obcy w tej stronie teraz, wywiozę z tąd wspomnienie najmilsze przyjęcia, na które nie zasłużyłem, którego spodziewać się nie miałem prawa.
 — Siadajże pan dobrodziej — a dawno w tych stronach?
 — Od kilku tygodni, i teraz jestem na wyjezdnem.