Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Ostrożnie z ogniem 199.jpeg

bawy, ruchu, zgiełku, uroku muzyki i świateł, — powiedzieli sobie więcej niż kiedykolwiek dotąd.
 Marji już niewidział prawie Jan.
 Marja siedziała w kątku, tańcowała jak zmuszona, ślizgając się po posadzce niby cień smutny; niekiedy tylko wejrzeniem objęła szczęśliwszych i — dumała. —
 I ją otaczało grono młodych, i jej szeptano słówka, co słodziej niż muzyka brzmią w uszach kobiety, lecz dla niej był to szmer gałązek, szum wody — nic więcej.
 Serce było gdzieindziej.
 — Panna Marja chora albo zakochana, mówiła młodzież.
 — Panna Marja zawsze taka! tłumaczyli inni.
 — Ma suchoty! dodał ktoś trzeci.
 — Juściż podobniejsza do nich od panny Matyldy, która napróżno sentymentalnym kaszlem chce zwabić narzeczonego do tłustych swych wdzięków. — Nie oszuka nikogo!!