Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Ostrożnie z ogniem 266.jpeg

 Z książką w ręku przechadzała się Marja wzrok obłąkany tocząc do koła. Jan, widać to było z jego oczu, przybył z jakiemś postanowieniem stanowczem.
 Przywitali się więcej zmięszani niż zwykle, przeczuwali coś strasznego oboje.
 Jan długo szedł obok niej milczący. —
 — Cóż to za wiosna, cicho mówiła Marja, w życiu mojem niepamiętam... podobnej (najpiękniejszą wiosną, jest zawsze ta w której kochamy).
 — Niebo tak pogodne, powietrze tak łagodne, zieloność rozwija się tak żywo, kwiaty podnoszą główki jaskrawe, jakaś radość w powietrzu.
 — O! gdybym to tak mógł czuć jak pani.
 — Zdaje mi się, że nic panu nie przeszkadza, tylko zgryzoty sumienia i rozpacz w pierwszej swej sile mogą od tego widoku oderwać, i to uczucie przeważyć.
 — Tak! zgryzoty — i rozpacz.
 — Lecz możeszże pan nosić ciężar obojga?